Znamy wiele małżeństw zawartych przez osoby niepełnosprawne umysłowo w stopniu lekkim, które to osoby z niewielką pomocą najbliższej rodziny bądź asystenta radzą sobie z podstawowymi zadaniami związanymi z prowadzeniem gospodarstwa domowego i wychowywaniem dzieci. Zdajemy sobie sprawę że ktoś musi ich wspomagać w sytuacjach takich jak choroba, brak pracy, walka z uzależnieniem od alkoholu czy rozwiązywanie konfliktów domowych za pośrednictwem negocjacji (zamiast przemocy).

Wiemy też z doświadczenia że większość osób niepełnosprawnych intelektualnie nie jest w stanie prowadzić samodzielnego życia. Dlatego zwykle wychowujemy je do samotności.

Potrzeba fizycznej i psychicznej bliskości oraz popęd seksualny prowadzą osobę niepełnosprawną intelektualnie do działań impulsywnych. Możliwe i prawdopodobne są następujące scenariusze:

• wykorzystanie seksualne osoby bardziej niepełnosprawnej intelektualnie przez osobę trochę sprawniejszą lub w pełni sprawną

• współżycie za obopólną zgodą osób o podobnym stopniu niepełnosprawności bez brania pod uwagę konsekwencji własnych działań

• ucieczki z domu i seks z przygodnymi partnerami

W związku z wymienionymi wyżej niebezpieczeństwami prowadzimy edukację i ćwiczenia praktyczne dotyczące poniższych tematów:

rodzina

utrzymanie i praca

obowiązki domowe

trening ekonomiczny

odpowiedzialność w kontaktach z innymi

pielęgnacja dziecka

karmienie

mycie

przewijanie

zabawa z dzieckiem

choroba dziecka

Niemniej jednak musimy pamiętać że u dorosłych osób niepełnosprawnych intelektualnie może stopniowo narastać poczucie odrzucenia, które czasami może przechodzić w stan apatii lub depresji.

Wewnątrz rodziny zapewniamy więc codzienną dawkę pozytywnych interakcji i aktywności podnoszących poczucie własnej wartości osoby niepełnosprawnej.